Αυταρχισμός και δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ

Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Σε πολιτική κρίση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε η έγκριση των υποψηφίων για τις 13 περιφέρειες της χώρας με πρόταση της ηγετικής ομάδας Τσίπρα 

Την πρόταση υπερψήφισαν 96 μέλη της ΚΕ, ενώ 67 υποστηρικτές της Αριστερής Πλατφόρμας απείχαν απ' την ψηφοφορία. Η διαφωνία της Αριστερής Πλατφόρμας αφορούσε τις υποψηφιότητες Οδ. Βουδούρη και Θ. Καρυπίδη με το αιτιολογικό ότι «η επιλογή για την περιφέρεια πολιτικών προσώπων που έχουν ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, ανοίγοντας ένα δρόμο καταστροφής και νεοαποικιοποίησης, βρίσκεται εκτός των ρητών αποφάσεων του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ».

Για τον δεύτερο μάλιστα ήλθαν στο φως αντισημιτικές δηλώσεις του και ευμενής στάση προς τη Χρυσή Αυγή. Τελικά η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την πανελλαδική κατακραυγή που προκλήθηκε, αποφάσισε να απορρίψει την υποψηφιότητα του Θ. Καρυπίδη. Εκτός απ' τα πολιτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων η αντιπαράθεση κορυφώθηκε απ' την αντιδημοκρατική απαίτηση της ηγετικής ομάδας να γίνει εν όλω (πακέτο) η ψηφοφορία, ενώ η Πλατφόρμα ζήτησε ξεχωριστή ψηφοφορία για τον κάθε υποψήφιο. Επιπλέον η Πλατφόρμα διαμαρτυρήθηκε ότι δεν είχε ενημερωθεί για την ονοματολογία.

Την αντιδημοκρατική πρακτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στηλίτευσε και η Ελ. Πορτάλιου, υποψήφια δήμαρχος Αθηναίων το 2010, με διεκδικητικές περγαμηνές, που υποστήριξε ότι αγνοήθηκε απ” την κομματική ηγεσία και δεν ρωτήθηκε αν επιθυμεί να είναι εκ νέου υποψήφια. Αυτή η έξαρση αντιδημοκρατικότητας είναι αναμενόμενη όσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσεγγίζοντας την κυβερνητική εξουσία, θα επιχειρεί να αποστασιοποιείται απ” την αριστερή ρητορική και να παρακάμπτει τις ενστάσεις της Αριστερής Πλατφόρμας. Επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο ότι η εσπευσμένη και εκβιαστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από συμμαχικό σχήμα σε ενιαίο κόμμα αποσκοπούσε στην κατοχύρωση της δεξιάς στροφής του.

Η αριστερή αντιπολίτευση παρά τους υψηλούς τόνους δεν καταψήφισε καν την πρόταση της ηγεσίας. Αρκέστηκε στην αποχή απ' την ψηφοφορία, δίνοντας διαβεβαιώσεις κομματικής νομιμοφροσύνης και πειθαρχίας.

Η ηγεσία, για να εδραιώσει την απόφασή της, επικαλείται τις παλινωδίες της Πλατφόρμας, που δεν αντέδρασε στο ρεύμα της προσχώρησης των πασοκογενών, ανεχόμενη την ηγετική παρουσία του Αλ. Μητρόπουλου, την ανάδειξη του Π. Κουρουμπλή, που είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, σε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος, την προσέγγιση με την Α Κατσέλη αλλά και την απρόσκοπτη συσπείρωση των μετανοούντων πασόκων σε τάση εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιλογή των Βουδούρη και Καρυπίδη δεν αποτελεί απλώς λαθεμένη και συμβιβαστική κίνηση. Όπως δηλώνουν, απερίφραστα έως κυνικά, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ η ιδεολογική και πολιτική καθαρότητα και ευαισθησία είναι ανεδαφική, αφού παρεμποδίζει τον υπέρτατο στόχο της διακυβέρνησης: «Πρέπει να σταματήσει η δυσανεξία, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να κινηθεί με όρους εκλογικής νίκης και σταθερότητας της κυβέρνησής του (Ν. Βούτσης, Εφημερίδα των Συντακτών, 2/2/14).

Σ'ένα πρώτο λοιπόν επίπεδο απολυτοποιείται η ανάληψη και σταθεροποίηση μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Σ' ένα δεύτερο επίπεδο η διακυβέρνηση σε συνθήκες άγριας κρίσης, οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, δημιουργίας υπερενισχυμένων μηχανισμών εποπτείας και τιμωρίας στην EE απαιτεί αναπόφευκτη διάσταση με κάθε έννοια αριστερής πολιτικής και υποχώρηση σε μια σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική. Το τελευταίο διάστημα αυτή η στροφή ολοκληρώνεται στους βασικούς πολιτικούς κόμβους με επιταχυνόμενο ρυθμό. Συγκεκριμένα:

Πρώτον, εντείνεται ο εσωκομματισμός αυταρχισμός και συγκεντρωτισμός, για να εξουδετερωθούν ή και να αποτραπούν οι αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας. Χτίζεται ένα καθεστώς ιδιότυπης ομηρείας ή και ιδεολογικής τρομοκρατίας εις βάρος των αντιφρονούντων (βλ. χαρακτηριστικά Αυγή, 2/2/2014, σελ. 12) στιγματίζοντάς τους ως υπονομευτές και πέμπτη φάλαγγα και ωθώντας τους στην έξοδο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ: «Άλλωστε παρόμοιες ιδέες έχουν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ομάδα του Αλαβάνου. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όσους νομίζουν ότι έφτασε η ώρα της επανάστασης» (Αυγή, 2/2/2014, σελ. 12).

Δεύτερο, παγιώνεται μια δεξιόστροφη πολιτική συμμαχιών με τρία σκέλη: 

α) Με το ρεύμα των αποχωρούντων απ' το ΠΑΣΟΚ σε συνθήκες προϊούσας αποσύνθεσής του. Αυτοί απενοχοποιούνται για τη θητεία τους στη μνημονιακή πολιτική με την αναβάπτισή τους στην κολυμβήθρα της αντιμνημονιακής μετάνοιας, β) Με τους εθνικιστές έως και ακροδεξιούς και ρατσιστές ΑΝΕΛ, που αναγορεύονται σε πατριώτες αντιμνημονιακούς. γ) Με τη ΔΗΜΑΡ παρόλο που συμμετείχε στην τρόικα της μνημονιακής συγκυβέρνησης και θέτει όρο για συμμαχία προγραμματική συμφωνία, κεντρικό σημείο της οποίας αποτελεί η πάση θυσία παραμονή στην EE και το ευρώ. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Το κρέας βαφτίζεται ψάρι. Η ΔΗΜΑΡ χαρακτηρίζεται «αριστερή σοσιαλδημοκρατία», που το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αναγόρευσε σε προνομιακό σύμμαχο του. Η επιμονή της Αριστερής Πλατφόρμας στη συμμαχία των αριστερών δυνάμεων λοιδορείται απ' την πλειοψηφία.

Η ανεδαφικότητα όμως αυτής της συμμαχίας λόγω της αστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και του σεχταρισμού του ΚΚΕ δεν νομιμοποιεί τα δεξιόστροφα μέτωπα που συγκροτεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα πρέπει να αναρωτηθούν τα μέλη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ: Γιατί η ηγεσία τους επιλέγει τη συμμαχία με ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ και περιτρίμματα ΠΑΣΟΚ, αναδιατάσσοντας προς τα δεξιά τη γραμμή της, ενώ αρνείται να την αναπροσαρμόσει προς τ' αριστερά, απαιτώντας απλώς με τα πρόθυμα φερέφωνά της απ' την Αριστερά κριτική υποστήριξη σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ ΑΝΕΛ;!

Η ερώτηση είναι ρητορική. Προφανώς, γιατί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποσκοπεί στη διαχείριση του συστήματος και της κρίσης του.

Τρίτο, φαίνεται οριστική και αμετάστρεπτη πλέον η επιλογή της παραμονής στην EE και το ευρώ. Η θέση «καμιά θυσία για το ευρώ», παρά τη συβιλλικότητα και την αρνητική αοριστία της, άφηνε κάποια περιθώρια για σύγκρουση και ρήξη. Η οριστική στροφή αναγγέλθηκε με τις δηλώσεις του Τσίπρα στο Τέξας, όπου και εξέφρασε την απόλυτη νομιμοφροσύνη του στο ιερατείο των Βρυξελλών αναγνωρίζοντας ότι θ' αποτελέσει καταστροφή για την Ελλάδα η αποδέσμευση απ' την EE και το ευρώ. Η ευρωλαγνεία του εκδηλώθηκε και με τη νουθεσία προς την EE ότι και για την ίδια η αποδέσμευση ή αποβολή της Ελλάδας θα έχει καταστροφικές συνέπειες.

Στο ίδιο μήκος κύματος, μ' έναν πιο «ριζοσπαστικό» τόνο, ο Γ Δραγασάκης δήλωσε ότι «πρέπει να είμαστε έτοιμοι για σύγκρουση με την EE, αλλά πάντα εντός του πλαισίου της». Σιγά τα αίματα, κατά το κοινώς λεγόμενο… Έκτοτε ιδίως στη ρητορική των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί η λογική της θαυματουργής «σκληρής» διαπραγμάτευσης.

Στην ερώτηση-παγίδα των μνημονιακών «τι θα πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ αν η EE απορρίψει την πρότασή του για το χρέος», οι οποίοι προσπαθούν να εκμαιεύσουν μιαν απάντηση περί αποδέσμευσης, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν αυθαίρετα και προσχηματικά: «Η EE θα συναινέσει, γιατί μια τέτοια συμφωνία είναι και προς το δικό της συμφέρον». Δεν μας εξηγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε σαν διαπραγματευτικό όπλο δεν χρησιμοποιεί πλέον την αποδέσμευση απ' την EE, πώς θα πείσει την πανίσχυρη Γερμανία και τους συμμάχους της να αρνηθούν για τα μάτια του την άκαμπτη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους με κίνδυνο αυτή η άρνηση να επεκταθεί και στις άλλες επιτηρούμενες χώρες και να κλονίσει γενικά την πολιτική της λιτότητας.

Η αυτοπεποίθηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για την αποτελεσματικότητα της διαπραγμάτευσής της προσλαμβάνει μεταφυσικές ιδιότητες, αφού δεν πιστεύουν απλώς ότι η EE θ' αποδεχτεί τους όρους της για το χρέος, αλλά ότι θα συναινέσει και σε μια «μη δανειοδοτική χρηματοδότηση» (τύπου σχεδίου Μάρσαλ), ώστε να υπάρξει ανάπτυξη και αποπληρωμή του υπολειπόμενου χρέους με ρήτρα ανάπτυξης!

Είναι απορίας άξιο γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κλείνει τα μάτια στην ωμή πραγματικότητα και εμμένει με φανατισμό στην πρόσδεση στο άρμα της EE. Αγνοούν οι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ ότι σε μια νομισματική ένωση ενισχύεται η ανισομετρία και όχι η σύγκλιση για τις ασθενέστερες χώρες; Ότι απ' την ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ αυξήθηκε δραματικά το εμπορικό μας έλλειμμα; Ότι αποδομήθηκε ο παραγωγικός ιστός της χώρας; ’Οτι η οικονομία μας πνίγηκε από πακτωλό δανείων, απ' τις δικές μας διαρθρωτικές αδυναμίες και απ' τα χειραγωγημένα και με χαμηλό επιτόκιο, προ κρίσης δάνεια των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών; Ότι η Γερμανία είναι ο μέγας ωφελημένος της ευρωπαϊκής κρίσης ως χώρα-αποδέκτης καταθέσεων με μηδενικό επιτόκιο;

Μάλιστα, η οριστική στροφή και πρόσδεση του ΣΥΡΙΖΑ στην EE συντελείται σε συνθήκες άκρας σκλήρυνσης της Ένωσης, με την εγκαθίδρυση της νέας οικονομικής διακυβέρνησης που χαλκεύει άτεγκτους θεσμούς εποπτείας και τιμωρίας για τους λαούς της EE. Αυταπάτες πλέον δεν χωρούν. Άρα ο ευρωφανατισμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνειδητή ταξική επιλογή.

Πέμπτον, αν και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κομπορρημονεί για την άρση της λιτότητας, στην ουσία ενστερνίζεται μια σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική αποδεχόμενη την αρχή της δημοσιονομικής σταθεροποίησης.

Η Αριστερή Πλατφόρμα παρά τις ενστάσεις έχει εν τοις πράγμασι ενσωματωθεί. Δεν έχει ούτε είχε αριστερή στρατηγική είτε με ηγεμόνευση εντός του ΣΥΡΙΖΑ είτε με την αποδέσμευση. Η ηγεσία την ανέχεται, γιατί την εξυπηρετεί στην άγρα αριστερών ψηφοφόρων.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 9/2/14

Πηγή:αριστερό blog