Επανάσταση ή τρομοκρατία;

Των Αλέκου Αναγνωστάκη -Γιάννη Ελαφρού

Το φάντασμα της τρομοκρατίας

Βολική και όχι απειλή

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την τηλεοπτική Ελλάδα των διαπλεκόμενων νταβατζήδων της ενημέρωσης. Είναι το φάντασμα της τρομοκρατίας, της νέας με ολίγη από παλιά, που έρχεται να καταλάβει τα τρία τέταρτα των δελτίων ειδήσεων και τα πρωτοσέλιδα των αστικών εφημερίδων. 

Ακόμα και το φρικτό έγκλημα στο Φαρμακονήσι, με 12 νεκρούς (εννιά μικρά παιδιά και βρέφη!), μεταδόθηκε λίγο πριν τον …καιρό, ενώ οι απειλές του Χριστόδουλου Ξηρού μονοπωλούσαν τον χρόνο.

Τι παράδοξο αλήθεια. Το ίδιο το σύστημα να αναδεικνύει σε πρώτη ή και μοναδική είδηση και να προβάλλει αυτό που φιλοδοξεί να εμφανίζεται ως θανάσιμη απειλή για τους «επάνω;» Πρόκειται για την ακατανίκητη τάση των καπιταλιστών «να πουλάνε και το σκοινί που θα τους κρεμάσουν» ή για κάτι άλλο;

Έχουμε πείρα πια για να απαντούμε σε τέτοια ερωτήματα. Η πραγματικότητα έχει δείξει ότι -πέρα από προθέσεις και ανεξάρτητα από το υπαρκτό και καθόλου συνωμοσιολογικό έργο των ισχυροποιημένων μυστικών υπηρεσιών σε όλο τον κόσμο- η τέτοιο είδους ατομική ή ομαδική βία αποδείχθηκε βολική και όχι απειλή για το σύστημα.

Το κάλεσμα στα όπλα, από τον Χριστόδουλο, είχε σαν πρώτη φράση «την καταστροφή της μεσαίας τάξης» (!) και ακολουθούσε ένα συνονθύλευμα ανατρεπτικών και πατριωτικών θέσεων, που αποτυπώθηκε στις εικόνες πίσω του, με τον Άρη και τον Τσε, μαζί με τον Καραϊσκάκη και τον Κολοκοτρώνη, που έβγαινε από ένα ιδεολογικό μίξερ.

Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου βεβαίως άρπαξε την ευκαιρία. Η πρώτη κίνηση ήταν η ένταση της καταστολής, ειδικά της προληπτικής. «Μέτρα ασφαλείας διαστάσεων Ολυμπιακών Αγώνων παίρνει η ΕΛ.ΑΣ.», λένε οι εφημερίδες, ενώ την εντονότατη και πάνοπλη αστυνομική παρουσία (ειδικά για την προστασία της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ) «συνδράμουν με τεχνικό εξοπλισμό, αμερικανικές και βρετανικές υπηρεσίες ασφαλείας». Μυστικοί αστυνομικοί, διαβάζουμε, θα αναπτυχθούν στο αθηναϊκό κέντρο.

Έχουν ήδη ξεκινήσει τρομοκρατικές έρευνες, προσαγωγές και συλλήψεις ατόμων, κυρίως από τον αναρχικό χώρο, μερικές φορές επιφέροντας και καταστροφές στα σπίτια τους. Όσο για το κόλπο της επικήρυξης, δίνει τη δυνατότητα όχι τόσο να έρθουν αξιόπιστες πληροφορίες, αλλά να διατηρείται ένα κλίμα τρομολαγνείας και καταγγελιομανίας, που θα τροφοδοτεί τις «έρευνες» και τα «ρεπορτάζ» των ΜΜΕ.

Από το χορό δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι παγκόσμιοι μάνατζερ του «αντιτρομοκρατικού αγώνα», οι Αμερικανοί. Αφού εκδήλωσαν την εντονότατη ενόχληση τους για το γεγονός ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός είναι εκτός φυλακής, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνάντησης του με τον Β. Βενιζέλο, προσέφερε τη βοήθεια των ΗΠΑ για τον εντοπισμό του Ξηρού και τόνισε «οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να εργάζονται στενά με τις ελληνικές αρχές για να αντιμετωπίσουν όσους χρησιμοποιούν βία».

ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΙΑ

Το ζήτημα της τρομοκρατίας βρίσκεται πάλι στην επικαιρότητα. Επιχειρείται μάλιστα η τρομοκρατία να συνδεθεί άμεσα με την αντικαπιταλιστική Αριστερά και δη με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όταν οι διάφοροι αξιολύπητοι κονδυλοφόροι επιχειρούν κατ εντολή να ταυτίσουν την Αριστερά - η οποία εξ ορισμού είναι επαναστατική - ή να της προσάψουν μομφή πως δεν αρνείται την αρχή της τρομοκρατίας, τότε ως στόχο δεν έχουν φυσικά την τρομοκρατία αλλά την ίδια την Αριστερά. Ως στόχο έχουν να εκτρέψουν και αποτρέψουν το προλεταριάτο από την ανακάλυψη του μοναδικού δρόμου της οργανωτικής, θεωρητικής και πολιτικής του χειραφέτησης. Γι' αυτό προσπαθούν, άγαρμπα και ξετσίπωτα είναι αλήθεια, να συσχετίσουν ή και να ταυτίσουν την αριστερά με την τρομοκρατία στην οποία κατατάσσουν πράξεις και οργανώσεις κατά το δοκούν.

Η μέθοδος έρχεται από τα παλιά. Από τον Οκτώβρη του 1814 σε σειρά συνδιασκέψεων της Ιερής Συμμαχίας (Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Πρωσία και Ρωσία), καταδικάζονται τα απελευθερωτικά κινήματα στην Ευρώπη, μεταξύ αυτών και της ελληνικής επανάστασης του 1821, ως ένα κίνημα ανατρεπτικό της ευρωπαϊκής πολιτικής νομιμότητας (συνέδριο της Βερόνας 20 Οκτωβρίου 1822). Τα μέλη μάλιστα της ελληνικής αντιπροσωπίας (Μαυρομιχάλης, Μεταξάς, κ.α.) που πήγαινε για να εκθέσει το ελληνικό ζήτημα και να αποσπάσει την υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων, αντιμετωπίστηκαν ως τρομοκράτες επηρεασμένοι από τους καρμπονάρους και ετέθησαν υπό περιορισμό.

Είναι γνωστό πως οι Έλληνες δικαστές και οι συνεργάτες των γερμανικών δυνάμεων κατοχής στην περίοδο 1941 – 44 δίκαζαν και καταδίκαζαν ως τρομοκράτες τους ΕΑΜίτες επαναστάτες. Το ίδιο έπρατταν και οι Άγγλοι αποικιοκράτες στην Κύπρο. Τον Καραολή και Δημητρίου ως τρομοκράτες τους συνέλαβαν και τουφέκισαν. Ίδια συμπεριφορά στην περίοδο της αποικιοκρατίας είχαν απέναντι στους αγωνιζόμενους λαϊκούς αγωνιστές και στο αντιαποικιοκρατικό κίνημα οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές.

Κάθε υπό εκκόλαψη κοινωνική επανάσταση, όσο μάλιστα ρίζωνε στο Λαό και αποκτούσε αυθεντικά εξεγερτικά χαρακτηριστικά, αντιμετωπιζόταν ως τρομοκρατική πράξη και οι επαναστάτες ως τρομοκράτες.

Όπως δεν υπάρχει λοιπόν γενικά και αόριστα ελευθερία, δεν υπάρχει γενικά και αφηρημένα τρομοκρατία. Οι επαναστατημένοι αστοί, τότε, θεωρητικοποιούν την «πολιτική δολοφονία» ενάντια στους «τυράννους». Χρησιμοποιούν τις προλεταριακές μάζες στους αγώνες τους ενάντια στην αριστοκρατία, αλλά μόλις αυτές κατέβηκαν στο πεδίο για τα δικά τους αυτόνομα οικονομικά ταξικά συμφέροντα, τις καταπολέμησαν. Όταν οι εργαζόμενοι του Παρισιού εξεγείρονταν μαζικά και ανακήρυσσαν την Κομμούνα του Παρισιού, οι «αστικοδημοκράτες» τότε τούς καταδικάζουν.

Οι επαναστάτες είναι αντίθετοι στο να αφαιρείται ανθρώπινη ζωή. Είναι με τη ζωή. Όχι με το θάνατο. Όμως «κανένα μεγάλο κίνημα δεν γεννήθηκε χωρίς να χυθεί αίμα, ούτε ένα. Οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής έφταναν στην ανεξαρτησία χύνοντας αίμα. Ο Ναπολέων κατέκτησε τη Γαλλία με αιματηρές ενέργειες και ηττήθηκε με τον ίδιο τρόπο. Η Ιταλία, η Αγγλία, η Γερμανία και κάθε άλλη χώρα μας δίνουν ανάλογα παραδείγματα. Η δολοφονία μετά -το γνωρίζουν όλοι- δεν είναι τίποτα το καινούργιο… Οι Ιησουίτες σκότωσαν, οι πουριτανοί που καθοδηγούνταν από τον Κρόμγουελ σκότωσαν και αυτά πολύ πιο πριν από τότε που ακούστηκε να μιλάνε για τους σοσιαλιστές.

Σήμερα, όμως, ρίχνουν στους σοσιαλιστές την ευθύνη κάθε απόπειρας ενάντια στους βασιλιάδες και στους πολιτικούς. Και, όμως, αυτή τη στιγμή οι σοσιαλιστές νοσταλγούν με λύπη το θάνατο του Γερμανού αυτοκράτορα που είναι χρησιμότατος στη θέση του. Όσο για τον Βίσμαρκ πρόσφερε στο κίνημα μας περισσότερο από κάθε άλλον γιατί οδηγεί τα πράγματα στην απελπισία». («Συζητήσεις με τον Μαρξ και τον Ένγκελς» με τον Άγγλο χαρτιστή George Julian Harney , Δεκ 1878. εκδ. Einaudi).

Ο ιδρυτής του επιστημονικού κομμουνισμού πολύ νωρίς λοιπόν προσεγγίζει απορριπτικά την υποκειμενική βία, το ανώφελο δολοφονικών πράξεων. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού ιστορικά η επιστήμη της επανάστασης παρήγαγε την τέχνη της εξέγερσης. Η φλυαρία όμως της εξέγερσης των εκάστοτε «ανταρτών πόλης» δεν συγκρότησε ποτέ την επιστήμη της επανάστασης.

Τα σύγχρονα αντάρτικα πόλης βασισμένα στη στενή ομάδα δεν αποτέλεσαν τελικά μορφή σχετικά έστω μαζικής πάλης του προλεταριάτου, ή της μικροαστικής τάξης. Προορίστηκαν σε μια αυτοαναφορική μορφή πάλης μιας περιορισμένης ομάδας διανοουμένων. (RAF, Ερυθρές Ταξιαρχίες, ΕΛΑ, 17 Νοέμβρη). Το αντάρτικο πόλης κατέρρευσε γιατί παρέμεινε εξ ορισμού απομονωμένο από τη βάση στην οποία ισχυρίζεται πως απευθύνεται και η οποία, όχι τυχαία, αρνείται τη μορφή πάλης και το χρόνο πραγματοποίησης. Το «αντάρτικο πόλης» όπως είθισται να ονομάζονται οι μικρές ένοπλες ομάδες, καταρρέει επίσης γιατί έχει στρέψει την πλάτη στον πυρήνα της μαρξιστικής πολιτικής.

«Τρομοκρατώντας» με την απειλή του συλλαλητηρίου και της απεργίας, είναι κάτι που μόνο οι εργάτες μπορούν να κάνουν στηριζόμενοι στο μέγεθος της επιχείρησης, στον βιομηχανικό τομέα ή κλάδο, η στην δημόσια υπηρεσία που απευθύνονται και επηρεάζουν και επιπλέον στον βαθμό στον οποίο οι συμμετέχοντες εργάτες είναι οργανωμένοι, πειθαρχημένοι και έτοιμοι για δράση.

Αν όμως θέλεις να δολοφονήσεις έναν επιφανή αξιωματούχο δεν χρειάζεται να έχεις οργανωμένες μάζες μαζί σου. Η συνταγή κατασκευής εκρηκτικών είναι εύκολα προσβάσιμη και ένα όπλο μπορεί να αποκτηθεί.

Στην πρώτη περίπτωση όμως έχουμε έναν κοινωνικό αγώνα. Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε απλώς μια εντελώς μηχανική αντίδραση παρόμοια παντού – είτε στην Κίνα γίνει είτε στη Γαλλία – πολύ εκρηκτική ως προς την εξωτερική της μορφή (δολοφονία, έκρηξη βόμβας κτλ) αλλά εντελώς ακίνδυνη όσο αφορά την λειτουργία του κοινωνικού συστήματος.

Ο Μαρξισμός διακρίνεται απ' όλες τις άλλες μορφές αριστερής αναφοράς, γιατί δεν συνδέει το κίνημα με μια οποιαδήποτε καθορισμένη μορφή πάλης. Δέχεται τις πιο διαφορετικές μορφές. Δεν «επινοεί». Πρωτίστως όμως αναλώνεται να τις γενικεύσει και να τις οργανώσει. «Κυρίως εισάγει τη συνείδηση σ' αυτές τις μορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που γεννιούνται αυθόρμητα στην πορεία του κινήματος. Ανυποχώρητα ενάντιος σε κάθε αφηρημένη μορφή, σε κάθε θεωρητική συνταγή, ο μαρξισμός απαιτεί μια προσεκτική εξέταση της υφιστάμενης μαζικής πάλης, η οποία με την ανάπτυξη του κινήματος, με την ανύψωση της συνείδησης των μαζών, με την όξυνση των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων, υποκινεί καινούργιες και περίεργες μεθόδους άμυνας και επίθεσης. Δεν παραιτείται, επομένως, από καμιά μορφή πάλης, δεν περιορίζεται σε καμιά περίπτωση στις υπάρχουσες και δυνατές, αναγνωρίζοντας ότι σε μια μεταβαλλόμενη μια ορισμένη κοινωνική συγκυρία, αναπόφευκτα προκύπτουν καινούργιες, ακόμη άγνωστες στους πολιτικούς άνδρες μιας ορισμένης περιόδου». (Λένιν)

Οι διανοούμενοι που πέρασαν στην «ατομική τρομοκρατία» δεν μπορούν να καταλάβουν την ουσία των παραπάνω σκέψεων. Η διατεταγμένη μόνιμη βλακεία, για να χρησιμοποιήσουμε την καυστική αλλά πάντα ισχύουσα, φράση του Μαρξ, είναι η υποκειμενική αντίληψη της πολιτικής, η πεποίθηση πως μπορεί κάποιος να ταράξει τις εγχώριες ή και διεθνείς ισορροπίες με συνωμοσίες και τρομοκρατικές πράξεις. Πιστεύουν ότι χτυπούν το κράτος των πολυεθνικών του μέλλοντος, ενώ ενδυναμώνουν το αστικό κράτος του παρόντος.

Το κριτήριο που ορίζει την καταλληλότητα είναι εκείνο που εκτιμά το μαζικό χαρακτήρα της μορφής πάλης.

«Η δολοφονία ενός ιδιοκτήτη εργοστασίου αλλάζει τον ιδιοκτήτη, παράγει αποτελέσματα αστυνομικού ενδιαφέροντος. Η αποδιοργάνωση όμως που προκαλείται στις τάξεις των εργατικών μαζών είναι πολύ σοβαρότερη. Αν αρκεί απλώς να εξοπλίσεις έναν άνθρωπο με ένα πιστόλι με σκοπό να πετύχεις τον όποιο στόχο σου, τότε γιατί να κάνεις προσπάθειες ταξικού αγώνα; Αν μια δαχτυλήθρα μπαρουτόσκονης και ένας μικρός πυροσωλήνας αρκεί για να σκοτώσεις τον εχθρό σου, ποιος ο λόγος της ταξικής οργάνωσης; Αν αρκεί απλώς να τρομοκρατήσεις ένα υψηλά ιστάμενο αξιωματούχο με τον κρότο των εκρήξεων ποιος ο λόγος να φτιάξεις κόμμα; Για ποκ λόγο να γίνουν συζητήσεις και θεωρητική ζύμωση, γιατί να συμμετέχεις σε εκλογές αν μπορείς τόσο εύκολα να στοχεύσεις και να πετύχεις τους υπουργικούς θώκους απ΄τον εξώστη του κοινοβουλίου;» (Τρότσκι).

Στην δική μας λογική, η ατομική τρομοκρατία είναι απορριπτέα επειδή ακριβώς εκμηδενίζει το ρόλο των μαζών στη ίδια τους την αυτοσυνείδηση. Τη συμφιλιώνει με την προσωρινή της αδυναμία που την οδηγεί στο να ελπίζει μάταια σ” ένα πιθανό μεγάλο μαχητή και απελευθερωτή που κάποια μέρα θα έρθει για να εκπληρώσει την αποστολή του.

Έτσι η τοποθέτηση απέναντι και ενάντια στην τρομοκρατία γίνεται ένας υποχρεωτικός σταθμός στην πορεία της χειραφέτησης του προλεταριάτου.

Αντιτρομοκρατική, ΕΥΠ, κυβέρνηση και CIA

■ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ, ΣΑΒΒΑ ΞΗΡΟΥ

Η απόδραση και η παρέμβαση Χριστόδουλου Ξηρού προκάλεσε αναδράσεις από καταδικασμένους για την υπόθεση «17Ν». Σε επιστολή του προς την Ελευθεροτυπία ο Αλέξανδρος Γιωτόηουλος αναφέρει μεταξύ άλλων: «Στην προσπάθεια τους να μεγαλοποιήσουν την τρομοκρατική «απειλή» μας έχουν φλομώσει στα ψέματα, με τα οποία γελάνε οι πάντες μέσα στη φυλακή. Αφού ο Χριστόδουλος είναι τόσο επικίνδυνος τρομοκράτης, γιατί όταν το 2011 έβαλε φωτιά στο κελί του, αντί να τον τιμωρήσουν όπως θα όφειλαν, τον επιβράβευσαν ικανοποιώντας και τα τρία αιτήματα του, μεταφέροντας τον στις πτέρυγες; Γιατί του έδωσαν το ελεύθερο να πηγαίνει καθημερινά όπου θέλει, στο αρχιφυλακείο, στους Πυρήνες, στους σημαντικότερους ποινικούς; Ποιος έδωσε τη διαταγή; Όχι βέβαια η διευθύντρια ούτε κάποιος αρχιφύλακας. Δεν έχουν τέτοια εξουσία και ούτε θα αναλάμβαναν τέτοια ευθύνη. Η διαταγή ήρθε από τα πάνω. Από την Αντιτρομοκρατική, την ΕΥΠ και άρα από την κυβέρνηση που την εποπτεύει. Υπεύθυνοι είναι οι υπουργοί που σήμερα ωρύονται και κραυγάζουν με υποκρισία, ενώ η κατάσταση τους βολεύει. Γιατί στις δύο άδειες του Βασ. Τζωρτζάτου με κατ' οίκον περιορισμό, έξι αυτοκίνητα της Αντιτρομοκρατικής ήταν κάτω από το σπίτι του (τρία στο δρόμο και τρία στους παράδρομους) και τον παρακολουθούσαν, ενώ στον Χριστόδουλο που ήταν σε χωριό δεν υπήρχε κανείς; Τέλος, όλοι αυτοί οι κύριοι της Αντιτρομοκρατικής, της ΕΥΠ, της κυβέρνησης αλλά και της CIA δεν γνώριζαν ότι ο Χριστόδουλος εδώ και ενάμιση χρόνο είχε πάρει έξι άδειες; Τι έκαναν για να αποτρέψουν την ενδεχόμενη εξαφάνιση του; Τίποτε».

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, σε δήλωση που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, τονίζει πως «όπως έχω πει ξανά, ο ιστορικός κύκλος της 17Ν έχει κλείσει. Το έχω δηλώσει από το 2002, όταν υπεράσπιζα την τιμή της οργάνωσης και τις επαναστατικές αξίες που ευτελίζονταν από τις ομολογίες και τραυματίζονταν από το κενό της σιωπής». Κι ακόμα, «οφείλω να προειδοποιήσω προς κάθε κατεύθυνση και προς οποιονδήποτε επίδοξο διεκδικητή, ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί και να καπηλεύεται το όνομα και την ιστορία της 17Ν, πολύ περισσότερο να δηλώνει συνεχιστής της. Αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να ξανακουστεί βάσιμα η γνωστή ρήση του Μαρξ για την φάρσα της ιστορίας!»

Επίσης, ο Σάββας Ξηρός σε συνέντευξη του στο ραδιόφωνο του Άλφα είπε μεταξύ άλλων πως «η οργάνωση τελείωσε. Δεν υπάρχει 17Ν, σκόρπισε τέλειωσε. Αυτό το παραμύθι δεν υπάρχει». Κι ακόμα: «Ο καθένας έχει διαλέξει τον δρόμο του. Στο δικαστήριο η 17Ν έμοιαζε μια διαλυμένη ομάδα. Ο καθένας πήρε μια απόφαση… Ζούμε σε μια εποχή πολύ ζοφερή. Αν θέλουν να γίνουν όλοι καταδότες όπως ήταν στην εποχή της χούντας….»

Ιδεολογική τρομοκρατία και προβοκάτσιες

■ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

Το «διάγγελμα» Ξηρού ήταν μια κάποια λύση στην …ξηρασία της κυβερνητικής πολιτικής. Γιατί τι θα κάνουν Σαμαράς – Βενιζέλος «χωρίς Βαρβάρους;». Η προσπάθεια των κυβερνητικών και των άλλων κέντρων εξουσίας δεν αφορά μόνο το θέμα της καταστολής και της άμεσης συγκεκριμένης υλικής κατατρομοκράτησης του αγωνιζόμενου λαού. Ούτε μόνο την αλλαγή της «πολιτικής ατζέντας», λες και ο άνεργος, ο φτωχός, ο άνθρωπος που δεν ξέρει πως θα Βγάλει τη βδομάδα, θα αισθανθεί ως απειλή τον Χριστόδουλο και όχι τους φακέλους λογαριασμών και φορολογικών χρεών που βρίσκει στην πόρτα του.

Η κυβέρνηση «δεν μπορεί να πείσει, γι' αυτό προσπαθεί να αντεπιτεθεί με κρατική τρομοκρατία απέναντι στον αγωνιζόμενο λαό, με άμεση ή και προληπτική καταστολή, με ιδεολογική τρομοκρατία απέναντι στην Αριστερά, στοχοποίηση αγωνιστών της και με αξιοποίηση του χαρτιού της «τρομοκρατίας».

Στόχος της κυβέρνησης ΝΔ -ΠΑΣΟΚ και των φασιστών της ΧΑ. είναι η συντριβή του εργατικού λαϊκού κινήματος. Απέναντι σε αυτές τις επιλογές, το κίνημα και η μαχόμενη Αριστερά πρέπει να είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν εκτεταμένη καταστολή και προβοκάτσιες, όπλα που είναι μέσα στην ατζέντα της κυβέρνησης. Κλιμακώνεται η επικίνδυνη στοχοποίηση της επαναστατικής Αριστεράς με απαγορεύσεις, συλλήψεις και χαρακτηρισμούς από στημένα ΜΜΕ για «παρατρομοκρατική» ΑΝΤΑΡΣΥΑ», τονίζει στην απόφαση της (18/1/14) η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση.

Το σύστημα και ειδικά η χοντροκομμένη ιδεολογική μονταζιέρα της ΝΔ επιχειρεί να αντεπιτεθεί ιδεολογικά κατά της Αριστεράς, με ένα πρωτόγονο αντικομμουνισμό, που έρχεται από το μέλλον του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού και της σκληρής ταξικής πάλης που ωριμάζει και όχι από τη δεκαετία του '60 (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ). Δείγματα γραφής είδαμε με την προσπάθεια να εμφανιστεί ως θιασώτης της επερχόμενης «κόκκινης φρουράς» και ανεκτικός στην «τρομοκρατία» ο αγωνιστής και διακεκριμένος νομικός Δημήτρης Μπελαντής, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της ΚΕΔΔΕ.

Τρομολαγνικό δημοσίευμα την Δευτέρα στην «Δημοκρατία», συνέχεια ανάλογων τοποθετήσεων από την επίσημη ΝΔ, που ζητά διαγραφή τέτοιων στελεχών.

Ο στόχος εδώ δεν είναι μόνο να φέρει την Αριστερά σε θέση απολογούμενου (οδηγώντας στα διάφορα ηττοπαθή «απεταξάμην»), αλλά να ωθήσει σε ολοκληρωτική ενσωμάτωση της σε μια Αριστερά της ευθύνης, μέσα στο πλαίσιο των θεσμών της αστικής δημοκρατίας, στα όρια της μνημονιακής νομιμότητας και με αποκήρυξη κάθε λογικής αντίστασης, ανατροπής, εξέγερσης και βεβαίως επανάστασης.

Στο ΣΥΡΙΖΑ έχει επικρατήσει αυτή η λογική και ο στόχος τώρα είναι να γίνει καθολική και μόνη αλήθεια στο κόμμα που έχει κυβερνητική προοπτική.

Από την άλλη, το ΚΚΕ ενώ στα λόγια αναφέρεται στην επαναστατική αναγκαιότητα, στην πράξη δεν προωθεί συγκεκριμένα την ανατρεπτική δράση των μαζών. ’Ενα μικρό, αλλά χειροπιαστό παράδειγμα, είναι ότι και αυτό -όπως και ο φιλοΕΕ ΣΥΡΙΖΑ- δεν αμφισβήτησε την απαγόρευση των διαδηλώσεων κατά της ελληνικής προεδρίας.

Σήμερα γίνεται προσπάθεια να κοπεί το νήμα όχι μόνο με την θεωρία και την πράξη της επανάστασης (που εμπεριέχει την τέχνη της εξέγερσης) αλλά και με τις εξεγερτικές πρακτικές και αντιλήψεις που γέννησε ο λαός στη χώρα μας τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια της μεγάλης αναμέτρησης με την κανιβαλική επίθεση του κεφαλαίου. Αυτό που λείπει σήμερα είναι ένα απαιτητικό, ανατρεπτικό και εξεγερτικό μαζικό κίνημα του λαού και της νεολαίας και μια άλλη Αριστερά που θα φωτίζει και θα ανοίγει τον άλλο δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Αυτό λείπει και όχι μερικά κουμπούρια αυτόκλητων ζορό μιας επανάστασης δια αντιπροσώπων.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 26/1/14