Ρεαλισμός είναι η ρήξη και η αποδέσμευση από την Ε.Ε.

Του Αντώνη Δραγανίγου

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ
Ρεαλισμός είναι η ρήξη και η αποδέσμευση από την ΕΕ
Να δώσουμε αριστερή κατεύθυνση στο μίσος του κόσμου προς την ΕΕ

Η πάλη κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για ρήξη και αποδέσμευση, θα σφραγίσει καταλυτικά ολόκληρη την ερχόμενη περίοδο

Έγιναν λοιπόν και οι τελετές ανάληψης της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι επίσημοι προσκεκλημένοι έδωσαν παράδειγμα σπαρτιατικής λιτότητας, ενώ άκουσαν κατανυκτικά το «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» από τα χείλη της Μαρίας Φαραντούρη, σε αυτήν την εμετική παράσταση υποταγής ενός αριστερού παρελθόντος στα σύγχρονα τέρατα τύπου Μπαρόζο και Χέρμαν Βαν Ρομπέι... Την ίδια στιγμή στα Προπύλαια και την Ομόνοια οι διμοιρίες έσπρωχναν, χτύπαγαν και ψέκαζαν τους διαδηλωτές δείχνοντας ανάγλυφα το πραγματικό περιεχόμενο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

H ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με άλλες κινήσεις και οργανώσεις της εκτός των τειχών Αριστεράς (Σχέδιο Β, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ, ΚΟΑ κ.ά.) «σήκωσαν το γάντι» ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων. Δεν έκαναν το ίδιο δυστυχώς ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ δίνοντας την δυνατότητα στην κυβέρνηση να επιλέγει και να υλοποιεί τέτοιας χουντικής έμπνευσης αποφάσεις. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν θα συνεχίσουν αυτή την απαράδεκτη τακτική, που αντικειμενικά μόνο την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ, ενισχύουν.

Αν και αναμενόμενες και κάπως τυπικές οι ομιλίες των «ηγετών» είχαν την σημασία τους. Ο πρόεδρος της επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο, αφού απέδωσε «φόρο τιμής» στον ελληνικό λαό και εκτίμησε ότι «το πρόγραμμα πάει καλά», βασικά απαίτησε «να μην διακυβευτεί η επιτυχία του»! Στην κοινή συνέντευξη με τον Α. Σαμαρά και σε ερώτηση σχετικά με την προοπτική κυβερνητικής αλλαγής στην Ελλάδα, φρόντισε να είναι λιγότερο... ευγενικός. «Όποτε υπήρξε πολιτική αστάθεια», είπε, «το χρέος ανέβηκε και (...οι χώρες αυτές) τιμωρήθηκαν αμέσως από τις αγορές». Άλλωστε το «πρόγραμμα στην Ελλάδα, δεν πήγε σαν τις άλλες χώρες στην Ευρώπη γιατί αντιμετώπισε πολιτικές δυσκολίες»! Ναι, από την αντίσταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, θα προσθέταμε εμείς. Είναι η μόνη αλήθεια που είπε.

Ο πρωθυπουργός, μέσα στο γνωστό λογοτεχνικό του οίστρο, πρόβαρε τον διεθνή του ρόλο με μια ομιλία κομμένη και ραμμένη για τις... ελληνικές ευρωεκλογές. Την επόμενη περίοδο είπε «το διακύβευμα είναι θέλουμε ή δεν θέλουμε την Ευρώπη». Και προχώρησε κατακεραυνώνοντας τις αντι-ΕΕ, αντι-Νατοικές και αντιδυτικές ιδέες. Ο σοσιαλδημοκράτης γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγερ που επισκέφτηκε την Ελλάδα, το είπε κάτι παραπάνω από καθαρά: «Μην δημιουργούμε στους Έλληνες περισσότερες αυταπάτες από αυτές που ήδη έχουν»! Το παραμύθι πως «δεν χρειάζεται νέο μνημόνιο» και η «Ελλάδα θα βγει το 2014 στις αγορές» τέλειωσε τις μέρες αυτές.

Η πάλη κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ρήξη και αποδέσμευση από αυτόν τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό θα σφραγίσει καταλυτικά, ολόκληρο τον πολιτικό αγώνα την ερχόμενη περίοδο. Η αστική τάξη βάζοντας «την στρατηγική στο τιμόνι» κάνει πιο βαθιά και πιο σκληρά τα πολιτικά διλήμματα: ΕΕ ή χάος; ΝΑΤΟ και δυτικός κόσμος ή μετατροπή σε Σκόπια και Βοσνία; Μεταρρυθμίσεις ή πείνα, ανεργία και εξαθλίωση;

Τα πολιτικά αυτά διλήμματα δεν είναι τεχνικά, αλλά βαθιά ταξικά και πολιτικά. Η ευρωζώνη και η ΕΕ έχουν θωρακιστεί με ένα δρακόντιο θεσμικό πλέγμα επιβολής μιας μόνιμης «μνημονιακής κατάστασης», με ή χωρίς ΔΝΤ. Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των αποικιοκρατικών δανειακών συμβάσεων αντικειμενικά οδηγεί σε έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, συνολικότερα σε ένα δρόμο σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, των πολυεθνικών και των τραπεζιτών που στηρίζουν στρατηγικά αυτήν την πολιτική, σαν μέσο για την εκτίναξη της εκμετάλλευσης και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρώ σαν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.

Ο «άλλος δρόμος» στην ελληνική κοινωνία είναι αναγκαίος και μπορεί να ανοίξει στον βαθμό που κατακτά τους εργαζόμενους και τον λαό. Που δένεται με τα προβλήματά του. Όταν οι εργαζόμενοι οργανώνονται στα δικά τους όργανα για να τον επιβάλλουν. Όταν αλλάζουν οι ταξικοί και οι πολιτικοί συσχετισμοί.

Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι μια πολιτική κατεύθυνση γίνεται πιο «ρεαλιστική» περιορίζοντας τεχνητά τον ορίζοντα της αναμέτρησης, κατατεμαχίζοντας την, σε επιμέρους «στάδια» και «βήματα». Πρέπει να διδαχτούμε από το γεγονός ότι η «ρεαλιστική στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει πολιτικά τον κόσμο (άσχετα αν εκλογικά πολλοί τον θεωρούν μονόδρομο) ακριβώς γιατί υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι είναι αδύνατον να υλοποιηθεί το παραμικρό χωρίς εφ’όλης της ύλης σύγκρουση με τους δανειστές και την ΕΕ, διαφορετικά οι «υποσχέσεις» είναι ακριβώς «μη ρεαλιστικές».

Η μάχη δεν θα είναι εύκολη. Σε ένα κρεσέντο εξωραϊσμού και μεταρρυθμισμού της ΕΕ, ο πρώην επαναστάτης Αντόνιο Νέγκρι θεωρεί ελπίδα την υποψηφιότητα Τσίπρα για επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, γιατί δίνει μια εναλλακτική λύση ανάμεσα στην «νεοφιλελεύθερη Επιτροπή» και τον αντιπολιτευτικό εθνικισμό. Την ίδια ώρα η Μαρί Λεπέν στην Γαλλία δηλώνει ότι η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται και στόχος είναι «η κατεδάφισή της» για να δώσει την θέση της στην «Ευρώπη των εθνών», διεκδικώντας την πρωτιά στις επερχόμενες ευρωεκλογές..

Στην Ελλάδα πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα για το πώς το δικαιολογημένο μίσος των λαών απέναντι στα καθάρματα και τους βαρόνους των Βρυξελλών και στην εγχώρια ολιγαρχία θα γίνει θετική εργατική και λαϊκή, αριστερή, αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική διέξοδος, κόβοντας, ανάμεσα στα άλλα, αποφασιστικά τον δρόμο και στην εθνικιστική, ξενόφοβη και ρατσιστική ακροδεξιά ρητορική. Αλλά αυτό απαιτεί καθαρές κουβέντες. Έξω από ευρώ και ΕΕ, ρήξη με το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Συνολικά άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία χωρίς χρέος, μνημόνια, ευρώ, ΕΕ με προοπτική την εξουσία των εργαζόμενων και μια σύγχρονη επαναστατική προοπτική, συμβολή σε μια διεθνιστική ανατρεπτική ελπίδα στην περιοχή μας, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, 12/1/2014