Του Παναγιώτη Μαυροειδή
"...Ο Σαμαράς, έθεσε το δίλημμα: «Οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν ή αν δε θέλουν την Ευρώπη». Όταν λένε Ευρώπη, δεν εννοούν την ήπειρο, ή τη Γιουροβίζιον, αλλά την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και όταν αναρωτιούνται δήθεν δημοκρατικά αν οι πολίτες "θέλουν ή δε θέλουν", εννοούν πως πρέπει να αποδεχτούν την ΕΕ "θέλουν δε θέλουν"..."
Η προσοχή εστιάστηκε δικαιολογημένα αυτή τη βδομάδα στο γεγονός της καταστολής με χημικά της απαγορευμένης από την κυβέρνηση διαδήλωσης. Μια απαγόρευση που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με άλλες αντι-ΕΕ και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, δεν την σεβάστηκαν. Η ανακοίνωση της ΓΑΔΑ, έκανε λόγο για «δημιουργία κινδύνων για την εθνική ασφάλεια» από αυτή την πρωτοβουλία.
Τι έκαναν αλήθεια ην ίδια ώρα οι δυνάμεις που προστατεύουν την "εθνική ασφάλεια";
Η ανοησία με τον σαδισμό αγκαλιά
Ο πρωθυπουργός παρουσία του Μπαρόζο, ξεστόμιζε ένα ακόμη από τα γνωστά του μακάβρια ανέκδοτα:
«Η Ελλάδα μετά από τεράστιες θυσίες, αφήνει πίσω της την κρίση».
Επρόκειτο για την συνέχεια του ‘’ζούμε ένα success story’’, ‘’η ανεργία δεν πέρασε το 30% που έλεγαν οι Κασσάνδρες’’ και του ‘’η Ελλάδα είναι πλέον μια κανονική χώρα’’!
Ωστόσο ο "φίλος" του (όπως γλοιώδικα επαναλάμβανε διαρκώς ο ίδιος) Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όχι μόνο δεν γέλασε, αλλά ανταπάντησε κατάμουτρα:
«Δεν μπορούμε να πούμε ότι η κρίση είναι πίσω μας»!
Για να συνεχίσει με κυνισμό:
«...υπάρχουν ακόμη μερικά σύννεφα στον ορίζοντα. Η κατάσταση είναι ακόμη εύθραυστη. Δεν είναι ώρα να επιβραδυνθεί ο ρυθμός των αλλαγών. Είναι η ώρα να αξιοποιήσουμε την ελληνική αποφασιστικότητα συμφωνίας με το δημοσιονομικό πακέτο, να υλοποιηθούν οι αλλαγές στο φορολογικό σύστημα και τη δημόσια διοίκηση και οι ιδιωτικοποιήσεις, να βελτιωθεί το επιχειρηματικό περιβάλλον και να ανοίξει η αγορά προϊόντων και υπηρεσιών’’.
Ας αποκαθηλώσουμε τον ακροδεξιό αρχηγό της ΝΔ, όπως του αξίζει. Κοιτάξτε για ποιό πράγμα περηφανεύτηκε επίσης:
«Η Ελλάδα έχασε βιοτικό επίπεδο, που δεν έχει χάσει κανένας άλλος λαός από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (οποία σαδιστική περηφάνια!)Και το έκανε συντονισμένα με τη βοήθεια της Ευρώπης. (να χρωστάς χάρη σε αυτόν που σε βοήθησε να φτωχύνεις!)»
Βασικός στόχος της Ελληνικής Προεδρίας η σωτηρία του ευρώ!
Σε ότι αφορά τις πολιτικές στοχεύσεις τα πράγματα ειπώθηκαν αρκετά ωμά.
Ο Σαμαράς, μπροστά στον Μπαρόζο έκανε επίδειξη δουλικότητας, θέτοντας ως βασικό στόχο της εξάμηνης Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ την
«εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, ώστε να αντιμετωπιστούν (...) τα ‘’κατασκευαστικά ελλείμματα’’ που ανέδειξε η κρίση, προκειμένου κυρίως να διασφαλίσουμε το ενιαίο μας νόμισμα, το ευρώ».
Η σωτηρία λοιπόν του ευρώ είναι ο πρώτος στόχος για τη ΝΔ, την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και την αστική τάξη στην Ελλάδα! Τι και αν η ανεργία υπολογίζεται ακόμη και κοντά στο 33%, οι πόλεις πνίγονται στην αιθαλομίχλη και οι άνθρωποι λιμοκτονούν...
Όποιος ακόμη έχει τα πόδια του στη γη και τα μυαλά του καθαρά, δε μπορεί παρά να δει την ωμή πραγματικότητα: Τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις της κολασμένης μακράς περιόδου που διανύουμε, θα τις σφραγίσει ακριβώς η συνδυασμένη επίθεση των αστικών τάξεων στην Ευρώπη, σε βάρος του κόσμου της εργασίας και της κοινωνικής πλειονότητας, με αξιοποίηση των αντιδραστικών οικοδομημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, καθώς και των αστικών κρατών σε εθνικό επίπεδο. Μια αιματηρή ‘’ανάπτυξη’’ χωρίς απασχόληση, με άγρια λιτότητα, εκβαρβαρισμό των εργασιακών σχέσεων και αμόκ ιδιωτικοποιήσεων, είναι ο μόνος δρόμος ανάταξης από την καπιταλιστική κρίση.
Μέσα ή έξω από τη φράχτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Ο Σαμαράς, έθεσε το δίλημμα:
«Οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν ή αν δε θέλουν την Ευρώπη»
Και ο Μπαρόζο συμπλήρωσε:
«Είμαι σίγουρος ότι οι φιλο-ευρωπαϊκές δυνάμεις θα νικήσουν».
Φυσικά πρέπει να γίνει η απαραίτητη μετάφραση.
Όταν λένε Ευρώπη, δεν εννοούν την ήπειρο, ή τη Γιουροβίζιον, αλλά την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και όταν αναρωτιούνται δήθεν δημοκρατικά αν οι πολίτες ‘’θέλουν ή δε θέλουν’’, εννοούν πως πρέπει να αποδεχτούν την ΕΕ ‘’θέλουν δε θέλουν’’.
Θα σηκώσει η αριστερά το γάντι;
Το πρόβλημα είναι ότι το γάντι που πετάει ο ταξικός και πολιτικός αντίπαλος, η κοινοβουλευτική αριστερά, δεν τολμάει να το σηκώσει.
Αποτελεί μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης και της αστικής στρατηγικής, το γεγονός ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ, δεν συνέβαλαν στην πρωτοβουλία δράσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενάντια στην ΕΕ, με αφορμή την ανάληψη της Ελληνικής Προεδρίας. Αρνήθηκαν την κοινή δράση, αλλά δεν επιχείρησαν ούτε ξεχωριστές δικές τους πολιτικές πρωτοβουλίες, ούτε καν συμβολικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει υπέρ της ΕΕ και του ευρώ. Οι αντι-ευρώ τάσεις του δηλώνουν κομματική πειθαρχία. Δεν πρόκειται μόνο για τη γνωστή ιδεολογική εμμονή της ‘’ευρωπαϊκής’’ αριστεράς, που βλέπει την καπιταλιστική ολοκλήρωση ως ‘’αντικειμενικά προοδευτική διαδικασία’’. Είναι και ένα γενικότερο σύμπτωμα της πολιτικής στρατηγικής της διαχειριστικής αριστεράς, που περίπου λέει ότι οι μάχες θα κερδηθούν ...αν δεν δοθούν! Κάτι σαν την κινέζικη πολεμική τέχνη όπου, αν δεν μπορείς να αντισταθείς στον αντίπαλο όταν σε τραβάει, δεν κοντράρεις αλλά πας προς το μέρος του. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε την επιμέρους τεχνική σε πολιτική στρατηγική, θεωρητικοποιώντας την πολιτική παράδοση στον πολιτικό αντίπαλο. Είναι σα να κρύβεται κανείς μέσα στο στρατόπεδο του αντιπάλου, επειδή φοβάται την εξολόθρευση στη μάχη. Σα να φυλάγεται κάποιος από τη βροχή, μπαίνοντας στη θάλασσα. Έχει πει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ναι στην ΕΕ, ναι στο ΝΑΤΟ (προς ώρας), ναι στην δημοσιονομική προσαρμογή (‘’δε θα πειράξουμε τα έξοδα’’), ναι στη ‘’συνέχεια των κρατικών υποχρεώσεων’’ όσο αφορά τις δανειακές συμβάσεις. Και τι κέρδισε; Να του ζητούν να δηλώσει εξευτελιστικά ότι δεν είναι υπέρ της ...τρομοκρατίας, αναγκάζοντάς τον να απολογείται από το πρωί ως το βράδυ!
Το ΚΚΕ, βιάστηκε και πάλι (μέσω του Ριζοσπάστη) να μιλήσει για ψευδοδίλλημα. Αμήχανος ο κόσμος του, παρακολουθεί τις δικαιολογίες της ηγεσίας για την απουσία του από τις διαδηλώσεις και τις δράσεις κατά της ΕΕ. Καμιά σχέση με την ελληνική προεδρία του 2003. Ένα κόμμα που έχει στο DNA του την αντίθεση στην ΕΕ και που διατείνεται ότι είναι πλέον ‘’κόμμα παντός καιρού’’, δεν σηκώνει το μπόι του κατά της παράτας της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης υπέρ της ΕΕ. «Εργαζόμαστε στους χώρους δουλειάς, οργανώνοντας τις απεργίες, που είναι ο πυρήνας της ταξικής αντίστασης», είναι η εύκολη απάντηση. Ας αφήσουμε έξω από τη συζήτηση το κατά πόσο πράγματι γίνεται σωστά αυτό, μιας και υπάρχουν και αντίθετες εικόνες από την απαράδεκτη στάση κατά της απεργίας των καθηγητών, αλλά και του αγώνα των διοικητικών στα πανεπιστήμια. Θα αρκούσε αυτός ο προσανατολισμός; Ο Λένιν, σίγουρα θα διαφωνούσε. Στο γνωστό του έργο ‘’Τι να κάνουμε’’ δεν συνηγόρησε μόνο υπέρ ενός επαναστατικού εργατικού κόμματος, αλλά και υπέρ της επαναστατικής πολιτικής γραμμής του, που να παράγει αποτελέσματα στην εργατική τάξη. Επεσήμανε εκεί, ανοίγοντας μέτωπο στους οικονομιστές ότι στην εποχή της μετάβασης από τον ιδιωτικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, στον κρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, δεν αρκεί καμία οικονομική πάλη, ακόμη και η πιο πολιτικοποιημένη, κανένας αγώνας ενάντια στους κεφαλαιούχους γενικά, αν δεν είναι ταυτόχρονα και κυρίως πολιτικός αγώνας ενάντια στο κράτος. Εκείνη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ρεφορμιστικά και επαναστατικά ρεύματα απέναντι στο κράτος, έχει σήμερα, στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού με τα υπερ-αναπτυγμένα ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, το ανάλογό του, με τη στάση απέναντι στις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις τύπου ΕΕ, αλλά και άλλων πολιτικών, οικονομικών στρατιωτικών οργανώσεων του διεθνούς κεφαλαίου. Είναι λυδία λίθος!
Η κοινοβουλευτική αριστερά, δεν τόλμησε, ακόμη χειρότερα, να σηκώσει ούτε το γάντι για την υπεράσπιση της δημοκρατίας μετά τη χουντική απαγόρευση των διαδηλώσεων. Οι φορείς της αρκέστηκαν σε μια καταδίκη δύο γραμμών, χωρίς να αναγγείλουν οποιαδήποτε απάντηση στην κυβέρνηση και το κράτος. Φόβος, υποταγή ή μικρο-υπολογισμοί; Έχει μικρή σημασία.
Σύγκρουση με όρους ανατροπής
Ας δώσουμε την προσοχή που χρειάζεται σε αυτό που επανέλαβε πάνω από τρείς φορές ο Μπαρόζο, ότι το βασικό ζήτημα είναι η ύπαρξη πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα.
«Δεν είμαστε ολοκληρωτικά ακόμα έξω από την κρίση και θα έπρεπε οι πολιτικές δυνάμεις να δείξουν πολιτική υπευθυνότητα».
Πρέπει πράγματι να δείξουμε υπευθυνότητα. Αλλά τι θα σήμαινε αυτό για την αριστερά και το εργατικό κίνημα; Τίποτα περισσότερο από την κατανόηση της ανάγκης να προβληθεί πολιτικά, αλλά και να διεκδικηθεί στην κινηματική και πολιτική πρακτική με όρους σύγκρουσης, ένας άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία, πάνω στο τρίπτυχο-φωτιά που συγκροτεί η πολιτική κρίση και η γενικευμένη εργατική γενοκτονία που έχει επιβληθεί:
Πρώτο, για να ζήσει ο λαός, έχοντας δουλειά, εισόδημα, αξιοπρέπεια, είναι αναγκαία η έξοδος τώρα από το μακελειό της ΕΕ και της ευρωζώνης. Είναι δρόμος αλλά και όρος για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.
Δεύτερο, είναι η ώρα της διεκδίκησης της ουσιαστικής δημοκρατίας, με το κλονισμό των αστικών θεσμών εκμετάλλευσης, καταστολής, βιτρίνας, υποκρισίας και διαφθοράς και την άνθηση νέων εργατικών, λαϊκών, κοινωνικών μορφών οργάνωσης της κοινωνίας.
Τρίτο, αποκτά ξεχωριστή σπουδαιότητα, η σύνδεση αυτών των πλευρών, του "ψωμιού" και της δημοκρατίας, με την ανάγκη της λαϊκής κυριαρχίας σε κάθε χώρα, ενάντια στην απολυταρχία της ΕΕ και του πολυεθνικών. Η συνάντηση του κοινωνικού αντικαπιταλιστικού αγώνα, με μια σύγχρονη εργατική αντιιμπεριαλιστική αντίληψη για το εθνικό ζήτημα, είναι όρος για την ήττα της αστικής ηγεμονίας, αλλά και για την συντριβή της ακόμη πιο αντιδραστικής φασιστικής απάντησης στην καπιταλιστική κρίση.
Για άλλη μια φορά στην ιστορία, σε στιγμές της πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, τα μεγάλα οράματα για το μέλλον και οι ακόμη μεγαλύτερες αγωνίες για το παρόν, πρέπει να συναρθρώνονται στο επίπεδο μιας επαναστατικής πολιτικής γραμμής, συγκροτημένης πάνω στην ανάγκη της γενικής πολιτικής ανατροπής. Η απλή επιβίωση, για να υπάρξει, έχει ανάγκη το γενικό εργατικό λαϊκό ξεσηκωμό και την επαναστατική απειλή. Μα και η τελευταία, θα μπορεί να ανασαίνει ως προοπτική, μόνο όταν μετακομίζει από την άσφαιρη λογοκοπία, στο πεδίο της μαζικής λαϊκής πάλης στη βάση ενός μαχόμενου αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάνω σε άμεσους πολιτικούς κόμβους. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, η ανάγκη του πιο πλατιού μετώπου αντίστασης, αγώνα, ανατροπής, αλληλο-τροφοδοτείται με το επείγον αίτημα για ένα μαζικό πόλο της επαναστατικής αριστεράς και ένα κομμουνιστικό κόμμα, στο ύψος των απαιτήσεων της εποχής.
* To άρθρο σε συντομευμένη μορφή δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ στις 12/1/2014
Πηγή:αριστερό blog
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου